چیزی را که بر تن می‌پوشند را روپوش یا تن‌پوش می‌گویند. روپوش، بدن را از گرما و سرما و دیگر مخاطرات موجود در طبیعت حفظ می‌کند. همچنین می‌تواند برای راحتی، حجب و حیا و نیز برای ایمنی استفاده شود. پوشیدنی‌ها همچنین می‌توانند نشان دهندهٔ باورهای مذهبی، فرهنگی و دیگر معانی اجتماعی باشند. امروزه در قرن ۲۱ استفاده از پوشاک بیشتر به خاطر راحتی و دیگر استفاده‌های آن است.
وظیفه اصلی روپوش حفاظت از بدن انسان در برابر خطرات احتمالی در محیط مانند:آب و هوا (مانند نور شدید آفتاب، سرما و گرمای بیش از اندازه و بارش برف و باران)، حشرات، مواد شیمیایی زیان آور، سلاح و سایش با مواد زبر و آسیب‌رسان و سایر خطرها است. روپوش در برابر بسیاری از مخاطرات که ممکن است بدن برهنه انسان را زخمی کند، محافظت می‌کند. در پاره‌ای از موارد روپوش محیط را از فردی که پوشاک را پوشیده حفاظت می‌کند (مانند پوشاک ضد عفونی شدهٔ محافظ در اتاق عمل و محیط‌های پزشکی).
انسان‌ها همیشه در حال طراحی کردن پوشاک نوین برای مشکلات عملی خود هستند و دیگر فرق بین پوشاک و وسایل حفاظتی به شکل آشکار مشخص نیست. در این مورد می‌توان به پوشاکی مانند پوشاک فضانوردی، پوشاک زرهی، پوشاک غواصی، مایو، پوشاک حفاظت‌کننده در مقابل نیش زنبور، لباس چرمی موتورسواری و لباسهای محافظ اشاره کرد.
در طول تاریخ بسیاری از جوامع به‌طور کامل یا تا قسمتی طرفدار برهنگی بوده‌اند که این یک هنجار فرهنگی به حساب می‌آمد. در دنیای امروز در بیشتر فرهنگ‌ها رفت‌وآمد در مکان‌های همگانی بدون پوشاک یک هنجارشکنی و غیرقابل قبول است. لباسهای اولیه از پوست حیوانات تهیه می‌شدند. لباس مردم عهد باستان بسیار گشاد بود. در قرون وسطی مردم فقیر لباسهای ساده‌ای برتن می‌کردند اما ثروتمندان از لباسهای دوخته شده از حریر و ابریشم مرغوب شرق استفاده می‌کردند. مثلاً ملکه الیزابت اول، سمبل مد در دوران خود بود. گفته می‌شود وی هنگام مرگ خود بیش از ۳۰۰۰ دست لباس داشت.
اثر لباس بر گرم ماندن بدن لباس، هوای مجاور پوست را حبس می‌کند و از این راه ضخامت ناحیهٔ اختصاصی هوا در مجاورت پوست را افزایش و جریان هوا را کاهش می‌دهد. در نتیجه میزان دفع حرارت از بدن به وسیله ی هدایت خیلی زیاد کاهش می‌یابد. لباسهای معمولی میزان دفع حرارت را به حدود نصف حالت عریان کاهش می‌دهند. برای لباسهای مخصوص مناطق قطبی این نسبت به یک ششم می‌رسد.
کاربرد روپوش کار
- روپوش کار به طور معمول پوششی است سراسری که شامل تنه، دست ها و پاها می باشد و بدن را ازشرایط محیطی حفظ می نماید.
- روپوش کار به طور اصولی و بر طبق الزامات سیستم مدیریت HSE به دو صورت وجود دارد.
- فرم اول به صورت پیراهن/کاپشن و شلوار (۲ تکه )
- فرم دوم به صورت سرهمی (۱ تکه) که با نام های دیگری چون یکسره، بیلرسوت، کاورال نیز شناخته می شود.
خصوصیات اساسی و کلی که بر طبق الزامات سیستم مدیریت HSE تنظیم شده است عبارت است از :
- روپوش کار تهیه شده باید کاملا اندازه و متناسب با فرم بدن باشد.
- کسانی که در مجاورت ماشین آلات مشغول کار هستند باید حتما لباس کاری بدون هیچ گونه پارگی داشته باشند و استفاده از زیورآلات مانند آویز و ساعت و همچنین انداختن کلید در جیب اکیدا ممنوع می باشد.
- کارکنانی که محل کارشان احتمال حریق و انفجار وجود دارد استفاده از یقه ی نورگیر و زه و دسته عینک از انواع سلونوئید ساخته شده اکیدا ممنوع می باشد و همچنین هرگونه موادی که قابل اشتعال باشد.
- اگر کارکنان در انجام کارهایشان به طور مستمر نیاز داشته باشند که آستین هایشان را بالا بزنند باید حتما لباس کار آستین کوتاه تهیه نمایند.
- لباس کار کارکنانی که در محیط دارای گرد و غبار و مواد قابل اشتعال و انفجار و یا مسموم کننده کار می کنند نباید دارای جیب و یا لبه باشد چون ممکن است گرد و غبار و مواد مسموم و مضر در چین و چروک و لبه های لباس باقی بماند.
- اگر محیط کارکنان دارای مواد خرنده و یا مضر باشد، باید لباس کار به گونه ای تهیه شود که آب و گاز داخل آن نفوذ نکند و جنس پارچه متناسب با ماده و یا موادی که با آن کار می کنند باشد.
- روپوش کار های نسوز مخصوص محافظت در برابر آتش بایستی دارای کلاه و دستکش و کفش به صورت یک تکه و سرهمی باشد.
- روپوش کار مناسب در محیط های اسیدی و رادیو اکتیو باید به صورت یکسره و بدون منفذ همراه با کلاه مخصوص، کفش و دستکش از جنس خاص و غیر قابل نفوذ باشد.
- روپوش کار هایی که به صورت بارانی هستند باید کلاه سرشان از جنس پارچه ی ضد آب باشد با آستر نخی جهت استفاده در محیط های مناطق معتدل و آستری از جنس پشم جهت استفاده در مناطق سرد سیر تهیه شود.
- ۰ ۰
- ۰ نظر